De kwestie van de grilligheid van de verloren tijd

 Vanaf de veerboot naar Schiermonnikoog deel ik de recensie van deze roman die zich ook afspeelt op een eiland. 

Rune Christiansen neemt je mee in het leven en de gedachten van Norma,  een gevoelige jonge vrouw van in de dertig. Haar moeder (Edith) is kortgeleden overleden en ze gaat op weg naar Thorsten, haar vader die sinds kort in het oude vakantiehuisje op een eiland woont. Haar ouders scheidden 10 jaar geleden en nu is Norma zelf pas gescheiden van Jonathan, alhoewel zij hem eigenlijk niet los wilde laten. Hun dochter heet ook Edith. 

- Al op de veerboot lijken de dingen voor Norma  op een nieuwe manier te verschijnen,  en terwijl ze bij de veerhaven staat te wachten tot haar vader haar oppikt,  ziet ze iets vreemds op de heuvelrug: het silhouet van een ruiter op een paard  onder een verwrongen boom -

Norma onderzoekt haar leven. Herinnert zich gebeurtenissen,  gevoelens... Er gaat een zekere eenzaamheid van haar uit, een droevenis. 

Ook is het verhaal mysterieus. Wat houdt haar vader voor haar verborgen? Wie is die jonge vrouw die hem in de nacht bezoekt. Ze durft het hem niet te vragen. 

"In zijn bijzijn wachtte ze op niets,  maar dat niets had wel met haar te maken.  Ze noemde het 'de onhoorbare betekenis van de woorden',  en het kon leeg en precair tegelijk zijn". 

Het is een poëtische vertelling over familieverbanden, die langzaam leest,  je moet het eigenlijk twee keer lezen.. Het is geen dik boek (166 blz) dus dat kan prima. Het is als een lang gedicht. 

Het is niet het soort boek dat ik gewoonlijk lees maar toch heeft het wel iets. 

Is het leven niet als een stroom van toevalligheden? 

Rune Christiansen (1963) werd al een belangrijke figuur in het Noorse literaire landschap met de publicatie van zijn eerste poëziebundel in 1986. Daarmee werd Christiansen in eerste instantie bekend als een baanbrekend dichter, maar hij richt zijn aandacht steeds meer op proza en heeft sinds 2003 een reeks veelgeprezen romans gepubliceerd.

3,5🌟