De geur van een moeder

 Twee jaar geleden las ik het debuut van Lucia van den Brink: Niemand zoals hij. Een prachtig boek. Ik was dus zeer benieuwd naar dit nieuwe boek: De geur van een moeder.

Dat is een heel ander boek en naar ik begreep ook heel persoonlijk vanwege het onderwerp: verwaarlozing en mishandeling in de jeugd, waarmee de schrijfster ook zelf te maken had. 

Het is een indringend en aangrijpend verhaal over Lentl, die op achtjarige leeftijd haar moeder verliest en achterblijft met een vader die een alcoholprobleem heeft.

Haar ouders hadden steeds ruzie, kwam het door haar? Had ze vaker moeten opruimen, liever moeten zijn? Er helemaal niet moeten zijn? Ingewikkelde vragen voor een kind van die leeftijd. Ze was niet geliefd. 

"Het ergste was dat de wereld zo groot en beangstigend was, en ik zo klein. Dat er niemand was die naar me omkeek"

Ook op school vindt ze geen aansluiting, en ze loopt er onverzorgd bij. Het is toch onbegrijpelijk dat niemand actie ondernam.. Kunnen we afspreken dat we naar elkaar omkijken? 

Lentl slaat zich op de een of andere manier toch door haar jeugd heen, vindt een baantje, gaat op kamers, wat ze allemaal zelf regelt, en bekwaamt zich in tatoeëren, ze had al flink op zichzelf geoefend. Het eerst woord wat ze in haar vel sneed was HELP.  

Scheldwoorden van haar vader (kleine teringlijder) of kritiek van iemand verwerkt ze op haar huid als een soort bezwering. 

Ze wordt een van de beste tatoeëerders. Haar eigen huid staat vol lelijke woorden..  Zo triest. 

Gelukkig komt ze later in haar leven wel fijne mensen tegen maar het is toch lastig voor anderen om echt te begrijpen hoe verwaarlozing doorwerkt in je latere leven. Hoe kwetsbaar iemand daardoor is geworden. Ze praat er ook nauwelijks over. 

Lucia is er heel goed in geslaagd om die kwetsbaarheid over te brengen. Je kunt heel goed meeleven met Lentl. 

Ook de groei die ze uiteindelijk doormaakt als ze het kind in zichzelf uiteindelijk omarmt. 

Een ontroerend goed boek.