Wat een week

 En toen waren we een maand verder..

Op Maandagavond 26 september hoorde ik (via app) van m'n zus dat het bloedonderzoek van m'n moeder (94) niet goed was. Kankersporen (lever/alvleesklier) Later lees ik dat je dat met bloedonderzoek alleen nog niet kunt vaststellen. Ik schrik enorm, maar mijn autistische dochter zit in de kamer en ik wil voorkomen dat ze epileptische aanvallen krijgt, dus pokerface.

Als ik in bed lig barst ik in een huilbui los.

De volgende dag Dinsdag was het plan om met dochter naar moeder te gaan. We zouden eigenlijk naar Schier maar het weer is niet goed. Voordat m'n dochter wakker is bel ik moeder. Ze is emotioneel.. Ze wilde ons niet ongerust maken en had daarom niks gezegd. Donderdag scan. We spreken af dat we het er vanmiddag niet echt over hebben, ik zal haar woensdag bellen. De middag is gezellig, ze eet zelfs best smakelijk van mijn ovenschotel(het zal de laatste keer blijken) Ze is al een paar dagen niet in orde, misselijk, raar gevoel in de buik, in de war..

Woensdagochtend bel ik maar krijg geen gehoor. Later belt de thuiszorg, moeder is in de war en het gaat niet goed. Mijn zus gaat erheen.. De dokter denkt aan blaasontsteking en delier. In de avond toch naar het ziekenhuis. Daar geven ze haar meteen op.. Eigenlijk.. Geen delier, wel flinke blaasontsteking en ze krijgt een katheder. Onderzoeken.. Laat op de avond naar een ander ziekenhuis, een eigen kamer.

Donderdagochtend krijgen we te horen dat het niet lang zal duren misschien.. We zijn de hele dag in het ziekenhuis. Schrikken hoe ze erbij ligt met hoge koorts, niet aanspreekbaar. Onderzoek geeft aan dat er geen sprake is van kanker (!)maar wel een ernstige blaasontsteking, en een listeria infectie. En bloedvergiftiging.

Haar lichaam is op, de medicatie slaat niet aan. Vrijdagochtend vroeg sterft ze. Mijn broer was de nacht bij haar.

En dan zit je dus die middag in haar huis met de begrafenisondernemer te praten en wacht tot ze thuisgebracht wordt.

Vier uur na haar dood rijdt dochter te paard naar een heideveld waar we met oma weles kwamen (dochters idee) oma hield van de hei. Ik maakte daar de foto voor de rouwkaart. 

En breekt nóg een vreemde drukke week aan. Met de begrafenis waar ik terwijl ik dat niet durf toch mijn tekst voorlees. Met knikkende knieën en bevende handen. Maar... Verstaanbaar.. 

En nu is het een maand geleden en ik geloof het nog niet helemaal. Ik denk nog steeds dat het niet zo kan zijn. Al heeft ze al een maand niet meer gebeld. En wordt haar huis woensdag leeggehaald. Soms zit ik te huilen op de fiets, in bed kan ik niet slapen. En lees maar een boek..